آفتاب اشعه ی طلایی خود را از لابلای شاخه های درختان نخل که پنچه در آسمان

انداخته اند برمی چینند.

 سایه ی سکوت غم انگیزی گویی برآنها سنگینی می کند.
 
امواج آب رود که سرخی کم رنگ شفق را منعکس می سازد با زمزمه های لطیف خود
 
گذشت قرون واعصار را خبر می دهد وبه تو می گوید :
                                 

                            یکروز دیگر از عمر گرانبهای تو گذشت

---

هر کجا هستم و باشم آسمان مال من است

پنجره عشق هوا فکر زمین مال من است

                                                 چه اهمیت دارد اگر گاه می روید قارچ های قربت

---

مته روی خشخاش همرهان بگذاریم

از نگاه چپ چپ دیده را برداریم

سینه ها پر درد است

درد را بشناسیمبه چه نیکوست کلاس اول

رئی تخته سیاه بنگاریم که هستی عشق است

مهربانی پل تنهایی ماست

دیده را باید شست

با صفاتر باشیم

عشق حرمت دارد

مرزمان بستر آب

دلمان سنگ صبور تیشه بر ریشه گلهای صبور نزنیم

اطلسی باید کاشت

تا به کی باید گفت سرخ و سبز

زرد هم رنگ بدی نیست

چرا آبی در یا نشویم

---

گوشه باغ جامه ای یافتم

تار و پودش از عشق

خواستم تا به تواش هدیه کنم

لیک دیدم که در آن گوشه باغ

 
لاله ای پنهانی به نسیمی میگفت

جامه عشق برازنده هر قامت نیست