سفره را نانی باید
راه را گامی
سکوت را سخنی
تشنه چشمی طلب کند
و چشم نگاه را
نگاه با کلام می آید
و کلام با سلام
خودم رادر آینه نگاه کردم
راستی کدامیک از ما تصویر دیگری هستیم؟
چه ماجرای عجیبی ست این تپیدن دل
و اهل عشق چه رسواست بین آدم ها
تو میگی افتاب رو دوست داری
ولی وقتی آفتاب میشه میری تو سایه
تو میگی بارون رو دوست داری
ولی وقتی بارون می باره چترت رو باز میکنی
تو میگی باد رو دوست داری
ولی وقتی باد می وزه پنجره رو میبندی
پس چطور باور کنم وقتی میگی دوست دارم
ای ستاره ها که از جهان دور چشمتان به چشم بی فروغ ماست
نامی از زمین و از بشر شنیده اید در میان آبی زلال اسمان؟
گوشتان اگر به ناله ی من آشناست
از سفینه ای که می رود به سوی ماه
از مسافری که می رسد ز گرد راه
از زمین فتنه گر حذر کنید
پای این بشر اگر به آسمان رسد
روزگارتان چو روزگارما سیاست
ای ستارهای که پیش دیده ی منی
باورت نمی شود که در زمین هر کجا به هر کسی که می رسی
خنجری میان مشت خود نهفته است
پشت هر شکوفه ی تبسمی خار جانگذای حیله ای نهفته است
وانکه با تو می زند صلای مهر
جز به فکر غارت دل تو نیست
ای ستاره ما سلام مان بهانه است
عشقمان دروغ جاودانه است
ای ستاره باورت نمی شود که در زمین
غنچه های نو رس امید
لب به خنده وا نکرده مرده است
این سپیده ها دگر سپیده نیست
رنگ چهره ی زمین پریده است
ای ستاره ای ستاره ی غریب
از بشر مگوی و از زمین مپرس
بگذریم از این ترانه های سرد
بگذراز من ای ستاره شب گذشت
قصه ی سیاه مردم زمین
بسته راه خواب ناز تو
شب بخیر
چقدر شعر نوشتیم برای باران
غافل از دل دیوانه که بارانی بود
یه داستان و گذاشتم توی این آدرس
دوست داشتین بخونین
یه چند روزی هم نیستم که آپدیت کنم
تا بعد
خداحافظ
http://www.jonooon.blogsky.com
سلام حالتون خوبه؟
روز تابستونیتون بخیر
خوش میگذره؟
مواظب خودتون باشین
وشاد و و پیروز
مممنون از نظراتتون
نمیرنجم اگر باور نداری عشق نابم را که عاشق از ایاب افتاده در این عصر عیاری صدا صدای عشق
کشتن نیست اگر چه بر صدایش زخم زد
تیغ تاتاری این جا برای از تو نوشتن هوا کم است دنیا برای ازتو نوشتن مرا کم است اسیر من نه این
که مرا شعر تازه نیست من از تو مینویسم و این
کیمیا کم است سرشارم از خیال ولی کفاف نیست در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است تا این غزل
شبیه غزل های من شود چیزی شبیه حضور شما کم
است گاهی تو را کنار خود احساس می کنم اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است
یکی از دوستان معنی این شعر رو که نوشته بودم خواسته
شبی مجنون به لیلی گفت که ای محبوب بی همتا
تو را عاشق شود پیدا ولی مجنون نخواهد شد
من از این شعر این برداشت رو کردم که:
مجنون به لیلی میگه که ممکنه روزی کسی عاشق تو بشه وابراز علاقه کنه
ولی مثل من مجنون و دیوانه ی تو نمی شه
که در اصل اسم مجنون قیس بنی عامر بوده و مردم اون زمان بهش لقب مجنون دادن
یعنی جن زده یا به زبان غربی ها الیناسیون(جن زده شدن)
شبی مجنون به لیلی گفت که ای محبوب بی همتا
رنگ عشق
جماعتی عشق را آبی میدانند
همرنگ آسمان و دریا
وعده ای سبز
که رنگ زندگیست و رنگ بهار
و مردمی که اسب رویا هایشان سپید است
عشق را همرنگ برفهای بکر کوهستان میدانند
و اما من معتقدم,
عشق سیاه است,
چرا که بارها آن را درعمق نگاه تو دیده ام
نگاهت معبدی است در راه رسیدن به معبد رازها
و من عاشقی از جنس بودا
که از معبر نگاهت به معبد رازهایت دست یافتم
به خدا قسم که تویی تنها کسم
ای آهوی رمنده ی صحرای خاطره در واپسین غروب بهار
نام مرا به خاطر بسپار
کنم هر شب دعایی کز دلم بیرون کند مهرت
ولی آهسته می گویم خدایا بی اثر باشد
من در این مسلخ عشق نه که قربانی بی مهری یک بت گشتم!
تو اگر بت شدی و من به پرستیدن تو خو کردم,
بت تو ساخته دست خودم بود,
که سازنده بت با همان قدرت سازندگی اش,تاب شکستن دارد
من شکستم بت خود ساخته ام را
من از این پس حتی به تماشای شکست تو نخواخم آمد
تا تو خود زجر کشی,ناله کنی من مگر فولادم؟یا مگر خون تو رنگین تر است؟
هرگز
من تمنا نکردم که تو با من باشی
تو به من گفتی: هرگز هرگز
پاسخی سخت و درشت
و مرا غصه این هرگز کشت
روی یک برگ سفید من نوشتم قطره تو نوشتی دریا
من نوشتم من و تو تو نوشتی نه ما
نازنین یادت هست چه صمیمانه و ساده من و تو ما شده بود
کاش آن روز نمی آمد که روی یک برگ سفید تو نوشتی قطره من نوشتم دریا
قصدم این بود که ما بنویسیم تو نوشتی من و تو
چه کسی باور داشت فاصله بین من و تو قد دریا شده بود
داستان
در باور وخیال راه می رفتم به تخته سنگی بر خوردم که روی آن نوشته بود
اگر جوانی عاشق شد چه باید کرد؟
نوشتم صبر
چندی بعد بر حسب تصادف گذرم به همان تخته سنگ افتاد
که روی آن نوشته شده بود
اگر جوانی عاشق صبر نداشت چه باید کرد؟
نوشتم بمیرد
بعد از چندی برای گر فتن جوابم سراغ تخته سنگ رفتم
دیدم که کنار آن جوانی بدون هیچ کلامی مرده بود.......